و خدا عشق را آفرید تا به وسیله ی آن : . عده ای را امتحان کند . عده ای را بمیراند . عده ای را تجربه دهد . عده ای را بشناسد . عده ای را خودشناس کند . عده ای را خداشناس کند . عده ای را امید دهد . عده ای را سیر کند . عده ای را زندگی دهد . با عشق آمدی ، عاشق باش ، عاشقانه زندگی کن ، عاشق برو.
نظرات شما عزیزان:
سینه ها جای محبت ، همه از کینه پر است.
هیچکس نیست که فریاد پر از مهر تو را .
گرم،پاسخ گوید
نیست یک تن که در این راه غم الوده عمر
قدمی،راه محبت پوید .
خط پیشانی هر جمع،خط تنهاییست
همه گلچین گل امروزند
در نگاه من و تو حسرت بی فرداییست
به که باید دل بست؟
به که شاید دل بست؟
***
نقش هر خنده که بر روی لبی میشکفد
نقشه ای شیطانیست
در نگاهی که تو را وسوسه عشق دهد
حیله ای پنهانیست
***
زیر لب زمزمه شادی مردم برخاست
هر کجا مرد توانایی بر خاک نشست
پرچم فتح بر افرازد در خاطر خلق .
هر زمان بررخ تو هاله زند گرد شکست
به که باید دل بست؟
به چه باید دل بست؟
***
خنده ها میشکفد بر لبها
تا اشکی شکفد بر سر مژگان کسی .
همه بر درد کسان مینگرند
لیک دستی نبرد از پی درمان کسی
***
از وفا نام مبر، انکه وفا خواست کجاست؟
ریشه عشق، فسرد
واژه دوست گریخت
سخن از دوست مگو،عشق کجا؟دوست کجا؟
***
دست گرمی که ز مهر،
بفشارد دستت
در همه شهر مجوی
گل اگر در دل باغ.
بر تو لبخند زند
بنگرش،لیک مبوی
لب گرمی که ز عشق.
نشیند به لبت
به همه عمر مخواه
سخنی کز سر راز
زده در جانت چنگ
به لبت نیز، مگو
***
چاه هم با من و تو بیگانه است
نی صد بند برون اید از ان،راز تو را فاش کند
درد دل گر به سر چاه کنی
خنده ها بر غم تو دختر مهتاب کند
گر شبی از سر غم، اه کنی.
***
درد اگر سینه شکافد،نفسی بانگ مزن
درد خود را به سر چاه مگو
استخوان تو اگر اب کند اتش غم
اب شو (( اه )) مگو
***
دیده بردوز بدین بام بلند
مهر و مه را بنگر
سکه زرد و سفیدی که به سقف فلک است
سکه نیرنگ است
سکه ای بهر فریب من و توست
سکه صد رنگ است
***
ما همه کودک خوردیم و همین زال فلک
با چنین سکه زرد
وهمین سکه سیمین سپید
میفریبد ما را
هر زمان دیده ام این گنبد خضرای بلند
گفته ام با دل خویش:
مرغ سبز فلک دیدم و بس نیرنگش
نتوانم که گریزم نفسی از نیرنگش
نتوانم که گریزم نفسی از چنگش
اسمان با من و ما بیگانه
دوست در کار فریب
اشنا بیگانه
***
شاخه عشق، شکست
اهوی مهر ،گریخت
تار پیوند ، گسست
به که باید دل بست؟
به که شاید دل بست؟
هیچکس نیست که فریاد پر از مهر تو را .
گرم،پاسخ گوید
نیست یک تن که در این راه غم الوده عمر
قدمی،راه محبت پوید .
خط پیشانی هر جمع،خط تنهاییست
همه گلچین گل امروزند
در نگاه من و تو حسرت بی فرداییست
به که باید دل بست؟
به که شاید دل بست؟
***
نقش هر خنده که بر روی لبی میشکفد
نقشه ای شیطانیست
در نگاهی که تو را وسوسه عشق دهد
حیله ای پنهانیست
***
زیر لب زمزمه شادی مردم برخاست
هر کجا مرد توانایی بر خاک نشست
پرچم فتح بر افرازد در خاطر خلق .
هر زمان بررخ تو هاله زند گرد شکست
به که باید دل بست؟
به چه باید دل بست؟
***
خنده ها میشکفد بر لبها
تا اشکی شکفد بر سر مژگان کسی .
همه بر درد کسان مینگرند
لیک دستی نبرد از پی درمان کسی
***
از وفا نام مبر، انکه وفا خواست کجاست؟
ریشه عشق، فسرد
واژه دوست گریخت
سخن از دوست مگو،عشق کجا؟دوست کجا؟
***
دست گرمی که ز مهر،
بفشارد دستت
در همه شهر مجوی
گل اگر در دل باغ.
بر تو لبخند زند
بنگرش،لیک مبوی
لب گرمی که ز عشق.
نشیند به لبت
به همه عمر مخواه
سخنی کز سر راز
زده در جانت چنگ
به لبت نیز، مگو
***
چاه هم با من و تو بیگانه است
نی صد بند برون اید از ان،راز تو را فاش کند
درد دل گر به سر چاه کنی
خنده ها بر غم تو دختر مهتاب کند
گر شبی از سر غم، اه کنی.
***
درد اگر سینه شکافد،نفسی بانگ مزن
درد خود را به سر چاه مگو
استخوان تو اگر اب کند اتش غم
اب شو (( اه )) مگو
***
دیده بردوز بدین بام بلند
مهر و مه را بنگر
سکه زرد و سفیدی که به سقف فلک است
سکه نیرنگ است
سکه ای بهر فریب من و توست
سکه صد رنگ است
***
ما همه کودک خوردیم و همین زال فلک
با چنین سکه زرد
وهمین سکه سیمین سپید
میفریبد ما را
هر زمان دیده ام این گنبد خضرای بلند
گفته ام با دل خویش:
مرغ سبز فلک دیدم و بس نیرنگش
نتوانم که گریزم نفسی از نیرنگش
نتوانم که گریزم نفسی از چنگش
اسمان با من و ما بیگانه
دوست در کار فریب
اشنا بیگانه
***
شاخه عشق، شکست
اهوی مهر ،گریخت
تار پیوند ، گسست
به که باید دل بست؟
به که شاید دل بست؟
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت:
